Bazen ister istemez düşünüyorum, acaba eskisi gibi olabilir miyiz diye. Biraz eskiyi özlüyorum, insanların yapmacık hallerinin çok çok daha gerçekçi olduğu o zamanları. Hani biraz alttan alıyordum, biraz öyle kabul ediyordum, falan filan ya. Dahası, bunu yapabiliyordum. "Öyle" kabul edebiliyordum.
Artık yüzlerini her görüşümde her defasında içim buz gibi oluyor. Bakışlarımın, sesimin donuklaştığını hissediyorum. Bir yanım eskisi gibi laf atmayı delicesine istiyor; ama güvenimi kaybettim bir kere, bu güven kaybını arka plana atmayı reddediyorum. Ki mantıklı da zaten.
İnsanın güvenebileceği insanların sayısının zaman içinde eksponansiyel olarak azalması gerçekten içler acısı bir durum.
Litanies Pour Un Retour dokundu bugün, Jacques Brel'den. Bu adamın şarkı söyleyişini çok samimi buluyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder