plagiarism yoluyla ego tatmini

Aha, eve erken geldim. Yazalım bunu bir kenara. Saatlerimiz 18:35'i gösterirken, ben evdeyim. Buna ek olarak, bugün yine yaşadığım olaydan yola çıkan düşüncelerimi "unutmamak" için bir yazı yazmaya karar verdim. Konum, üniversitemizdeki şu "pilecırizim" takıntısı.

Plagiarism; Türkçesi yok kelimenin, çok üzgünüm ama o derece bir şey işte, siz anlayın. Kısaca, başkalarının çalışmalarını alıntılamadan kullanmak yani fikir hırsızlığı gibi bir anlamı var.

Hadi projedir tezdir vs vs tamam da; bu ödevlerdeki plagiarism mantığını anlamıyorum ben. Ödevler öğrenmek için mi, yoksa bildiğimizi kanıtlamak için mi? Bu konuda sanırım "otorite"lerle aramızda fikir ayrılıkları var. Bence ödev denen şey, öğrencinin kendini ispatlaması için değil ama bir şeyler öğrenmesi için olmalıdır. Hele ki üniversitede okuyan insanlar için bence zorunlu ödevden saçma bir şey daha yok.

Bunun yanında bir de ödevleri bireysel olarak yapmamızın beklenmesi gibi bir saçmalık var. Ne bu yani, ben bilmediğim şeyi arkadaşlarıma soramaz mıyım? Ya da birilerinin yolladığı koddaki bir tek şey aynı olduğu için ödevi ayrı ayrı yaptıkları halde sıfır almak mı zorundalar?

Bence biz yapmamız gereken şeyleri kendi aramızda tartıştığımız zaman çok daha hızlı, kolay ve emin adımlarla yol alıyoruz ve bir şeyler öğreniyoruz. Kimse mükemmel olmak zorunda değil, ama herkesin iyi olduğu yerler var. Bunları birbirimize aktararak birbirimizi daha iyi yerlere taşımanın ceza verilecek yanı ne, anlamıyorum.

Anlamadığım bir diğer nokta da neden bu ödevlerin çeşitli nedenlerden ötürü "öğretmek" adına hiçbir şey yapamadığı. Nedenler arasına neler girebilir? Mesela, zaman. Ödevleri oturup tek başımıza çözmek için yeteri kadar zamanımız var mı? Tersten düşünecek olursak, sürekli bir yerlere bir şeyler yetiştiriyoruz, ödevler, projeler yapıyoruz, sınavlara çalışıyoruz ama bu koşuşturmanın içinde öğrenmemiz beklenen şeylerin ne kadarını gerçekten öğrenebiliyoruz, yani içselleştirebiliyoruz acaba?

Eğitim denen şey bu kadar mekanik olmamalı. İnsandan bahsediyoruz, robot değiliz.

Ödevler üniversitelerde zorunlu tutulmamalı, hele absürt şekilde alakasız zamanlara hiç konmamalı. Artık ilkokul çağında değiliz, bazı şeylerin seçimini yapacak yaşa geldik. Ödevi yaparsak onun bize yararının olacağını artık biliyoruz, bunu anlamamız için kimsenin zorlamasına gerek yok artık.

Konunun başka bir yanı da, kimsenin o ödevleri yaparken neden bu kadar zorlandığımızı düşünmemesi. Şu okulda belki birkaç kişi haricinde hiçbir hoca bir kez olsun çuvaldızı başkasına değil de kendine batırıp da düşünmüyor, "Ben yapmam gerekeni yapabiliyor muyum?" diye. Bir kez olsun, derste karşısındaki öğrenci neden tavanı seyrediyor, neden ha uyudu ha uyuyacak diye düşünmüyor.

Bizim ne olduğumuzu sanıyorlar? Kendilerinin ne olduklarını sanıyorlar? Bu dediğim yergi amaçlı bir şey değil, ama sadece birilerinin o kişilere onların da yeryüzünde yaşadıklarını, bizim sizin gibi birer insan olduklarını, ve insanın gelişim sürecinin hiç bitmeyen bir şey olduğunu hatırlatması lazım.

Bence yönetimin bunları ciddi anlamda düşünmesi gerekiyor. Ha, rektörümüzün bu blogu takip ettiğini hiç sanmıyorum, ama başka neler yapabileceğimi de pek bilmiyorum. Bu okula geldiğimden beri gördüğüm sorunları çözmek adına, elindeki bir kuruşluk yetkiyi de ego tatmini için kullanan, ya da birilerinin gazıyla bir yerlere gelmiş, ne idüğü, ne yapmaya çalıştığı belirsiz insanlarla boğuşmaktan çok sıkıldım. Sorunu asıl çözecek kişilere ulaşmak istiyorum, ama bu da sanırım çok kolay değil. Ne yapılabilir, bilmiyorum. Tek bildiğim, asıl yönetime fazla gitmeyen, ya da birilerinin gözünden kaçan bir şeyler olduğu.

Ego tatmini ya, başka bir şey değil şu yapılanların çoğu.

İnsanın nerede olursa olsun bulunduğu yeri sindirebilmesi çok önemli bir şey. Gerçekten.

Bulunduğu yeri sindirebilmiş, burnu havalarda dolaşmayan, empati kurabilen, iletişim yeteneği yüksek tüm hocalarıma buradan selamlar, hepsinin ellerinden öpüyorum.

Devamına da bir şey demiyorum, demek istemiyorum.