It's all so simple; nothing is simple.

Yeni çiçek açmış mis kokulu bir erik ağacının altındaki banka oturuyorum. Kuşlar cıvıldıyor, tepemdeki dallarda bal arıları çiçeklerden nektar toplarken koca popoları çiçeğe sığmıyor ve taç yaprakları düşürüyor. Küçük beyaz taç yapraklar ılık bahar havasında döne döne, yavaşça yere doğru iniyor. Yeni kitaplar aldım, Beat kuşağı, Ayrıntı Yayınları ve canlı renkler temalı. Biraz fazla tuttu galiba ama hatırlattıkları, çağrıştırdıkları sebebiyle o willinness-to-pay'e sahibim, en azından şimdilik. Gölgede oturduğum için üzerimdeki ince ter tabakası hafiften üşütse de şikayetçi değilim. Çiçeklerden gelen bu kokuyu uzunca bir süre içime çekesim var.

Öyle ki, ilk defa not defterim yanımda, bir şeyler yazmaya gerçekten müsaitim. Albert Camus'nün Veba'sı var yanımda, aslında ilk planım onu okumaktı ama not defterimin yanımda olması olaya tuz biber ekti. Ne yazacağım hakkında en ufak bir fikrim bile yok. Sadece bugün Kızılay'da yürürken hatıraların aklıma getirdiği bir fikir üzerinde durabilirim sanıyorum.

Her şeye kurallar koymaya alışık bir toplum. Köpeklerin gezdirileceği, arabaların park edileceği yerler belli. Gece bir saatten sonra evde halay çekemezsiniz, ya da ne bileyim, aldığınız şeylerin parasını ödemelisiniz, ya da başka şeyler.

Bazı zamanlar çok daha saçmaları. Hayatın işleyişine dair birtakım paternler olmasını anlıyorum, gayet normal buluyorum, ama bu paternlerden biri de aslında her şeyin bir paterne uymadığı. Ya da bilemiyorum, belki de başka sebepleri vardır; belki paternleri yanlış anlıyoruzdur. Yüzyıllar önce Dünya'yı tepsi gibi hayal eden insanlar gibi mesela. Ya da hiç anlamıyoruzdur, ya da fazla basite indirgiyoruzdur.

Hayatta, toplumda, evrende bir şeylerin paterne uymasını beklemek saçma değil, ama her şeyin paterne uymasını beklemek saçma bence.

Anlayış dar.

Şimdi kitaba dönesim var.